Większość uczniów z głębszym upośledzeniem umysłowym ma problem z mową werbalną. Wysiłek poszczególnych nauczycieli zmierza do nauczenia różnych form kontaktu z otoczeniem, także niejęzykowym w stopniu możliwym przez nich do opanowania. Aranżowane są sytuacje terapeutyczne, w których dziecko może być aktywne. Ma szanse obserwować wywołane przez siebie zmiany i mieć poczucie wpływu na otoczenie. Nabiera w ten sposób poczucia odrębności, niezależności i świadomości własnej sprawczości – czuje się rozumiane.
Czasami zamiast słów wprowadzamy do słownika ucznia niemówiącego różne znaki graficzne (piktogramy, obrazki, symbole), znaki manualne (gesty) lub znaki przestrzenno-dotykowe (przedmioty). Dzięki nim ktoś kto nie może mówić lub mówi niewyraźnie na tyle, by otoczenie rozumiało go, może przekazać jakiś komunikat.